Zbierało się fajne towarzystwo

Zakopane w dwudziestoleciu międzywojennym było nazywane zimową i letnią stolicą Polski. Przyjeżdżali tu kuracjusze, taternicy, narciarze, a także śmietanka towarzyska – z artystami na czele. Miasto tętniło życiem kulturalnym i towarzyskim, wciągało ludzi sztuki swym „demonizmem”. Niektórzy przyjeżdżali tu tylko na chwilę, a zostawali na lata. Miejsca, w których się spotykali obrosły legendami i anegdotami. Kornel Makuszyński pisał więc, że Zakopane, jak ogólnie wiadomo, jest to wieś, leżąca na wielkiej drodze od „Trzaski” do „Karpowicza” [1].

Rafał Malczewski w swych wspomnieniach ugruntował „mit Zakopanego” – wyjątkowego miejsca o niepowtarzalnej aurze – i jak sam pisał: zbierało się tam wcale fajne towarzystwo, co prawda nie wszyscy byli łazikami górskimi; schodziło się bractwo od liny i czekana, artyści, pijacy, uczeni, prorocy i wariaci [2].

Wystawa czasowa w Galerii Sztuki w willi Oksza, poprzez oryginale artefakty ze zbiorów Muzeum Tatrzańskiego, fotografie i archiwalia, wprowadzi widzów w klimat Zakopanego sprzed stu lat. Do współpracy zaprosiliśmy również Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Kenara w Zakopanem. Utalentowana młodzież ukaże w swych pracach, jak wygląda życie artystyczne Zakopanego lat dwudziestych, ale XXI wieku – ich Zakopane.

[1] Kornel Makuszyński, „Gniazdo słońca” i inne felietony zakopiańskie

[2] Rafał Malczewski, Pępek świata. Wspomnienia z Zakopanego