Znaczącym miejscem związanym z Tytusem Chałubińskim jest murowany gmach Muzeum Tatrzańskiego. Historia jego budowy jest stosunkowo dobrze znana. Koncepcja architektoniczna nowego gmachu Muzeum Tatrzańskiego autorstwa Witkiewicza powstała w 1913 r., a na jej podstawie projekt techniczny wykonał krakowski architekt Franciszek Mączyński, twórca zakopiańskiego „Bazaru Polskiego” przy ul. Krupówki. 3 sierpnia 1913 r. odbyło się uroczyste poświęcenie kamienia węgielnego i wmurowanie pamiątkowej puszki „z pięknym pergaminem”. W trakcie budowy Witkiewicz uzupełniał jeszcze detale dekoracyjne, z których ostatni fryz pomiędzy parterem i piętrem fasady datowany jest na maj 1914 r. Prace przebiegały szybko i przeniesienie ekspozycji muzealnej planowano na 1915 r. Kamień na budowę ofiarował Towarzystwu Muzeum Tatrzańskiego Władysław hr. Zamoyski, który czynnie udzielał się w Komisji Budowlanej TMT. Wybuch I wojny światowej pokrzyżował te plany i budowę podciągniętą pod dach, prowizorycznie przykrytą oraz zabezpieczoną, przerwano na cztery lata. Być może, gdyby nie wojna, Stanisław Witkiewicz doczekałby chwili ukończenia gmachu i swoje ostatnie dzieło mógłby obejrzeć przynajmniej na fotografii jeszcze przed śmiercią. Zmarł w Lovranie 5 września 1915 r.
Prace wznowiono jesienią 1918 r. dzięki pożyczce, której udzieliła Towarzystwu Muzeum Tatrzańskiego Maria Skłodowska-Curie, siostra Bronisławy Dłuskiej. Ciężka sytuacja finansowa TMT oraz drożyzna i chaos gospodarczy w odradzającej się po niemal 150 latach Rzeczpospolitej opóźniały ukończenie przedsięwzięcia. W marcu 1919 r. ukonstytuował się nowy zarząd Towarzystwa, którego prezesem został Kazimierz Dłuski, a jego zastępcą nowo wybrany do Zarządu Juliusz Zborowski, syn zasłużonego budowniczego kolei transwersalnej w Galicji, Włodzimierza Ritter von Kostarkiewicza-Zborowskiego. Od tej pory on de facto zajmował się sprawami budowy muzeum, po wyjeździe Dłuskiego do Paryża, powołanego przez Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego do składu Komitetu Narodowego Polskiego na konferencję pokojową w Wersalu. W październiku 1920 r. Zborowski wybrany został prezesem i to on w rezultacie doprowadził do ostatecznego ukończenia inwestycji. Podczas urządzania wystaw muzealnych oraz magazynów zaczęto odczuwać brak miejsca i na posiedzeniu Zarządu w listopadzie 1920 r. Zborowski po raz pierwszy stwierdził, że „z wszystkiego wynika, że nowy budynek jest już za ciasny”.
