ROBOTY RĘCZNE. REZYDENCJA ARTYSTYCZNA
ROBOTY RĘCZNE. REZYDENCJA ARTYSTYCZNA KATARZYNY DEPTY – GARAPICH I MAŁGORZATY MARKIEWICZ – w Galerii W. Hasiora
7-13 lutego
Pająk, pajęczyna, snucie sieci, przędzenie… wszystkie te motywy zaistnieją w ramach zaskakującej rezydencji artystycznej, która odbywa się w Galerii Hasiora w dniach 7-13 lutego 2019 r. Artystki w swojej pracy wykorzystają różne techniki i materiały, ale obydwie odwołają się do twórczości Karola Kłosowskiego, zakopiańskiego artysty i wykładowcy nieistniejącej już Szkoły Koronkarskiej. Kłosowski interesował się wieloma dziedzinami, między innymi malował, ale przede wszystkim projektował zjawiskowe koronki z motywami roślinnymi i zwierzęcymi, a pająk i pajęczyna były dla niego symbolem szczęśliwego domostwa (do dziś przy ulicy Kościeliskiej w Zakopanem można podziwiać willę Cichą z dekoracjami jego autorstwa).
To jednak nie jedyna postać, której działalność zainspirowała Katarzynę Deptę-Garapich i Małgorzatę Markiewicz do rezydencji w Galerii Hasiora. Ich projekt nawiązuje też do tradycji pasterskich, w szczególności do wszystkiego, co było związane z wypasem owiec, produkcją wełny i sera. Wełna, przędza, pajęczyna, kokon – to wszystko się wiąże, przenika, otula, tworząc zaskakującą całość. Efekt tej plątaniny inspiracji będzie można zobaczyć już 13 lutego, podczas finisażu.
Artystki będą pracowały z wełną owczą i ze skórami używanymi przez lokalnych rzemieślników. Katarzyna Depta-Garapich swoim działaniom twórczym nadała tytuł „Sto owiec”. Wykorzysta wełnę, którą przy zastosowaniu technik czesania i filcowania przemieni w formę ubioru o kształcie kokonu. Jej praca przypomni, iż odzież to nie tylko sposób okrycia, zasłonięcia ciała, ale też schronienia. W warstwie formalnej odniesie się do cuchy, peleryny czy poncha noszonego przez mężczyzn na Podhalu. Jednak to nie „produkt” końcowy, a proces twórczy będzie w centrum tego przedsięwzięcia. Przez cały tydzień mieszkańcy i goście Zakopanego będą mogli obserwować jak 100 kg surowej wełny przemienia się najpierw w rodzaj jamy, następnie w kokon, by finalnie stać się częścią garderoby.
Natomiast Małgorzata Markiewicz w ramach projektu „Kosmos” skoncentruje się na pracy ze skórą – z jej cienkich pasków stworzy pajęczynę, której będzie nie tylko autorką, ale także poniekąd więźniem. Usnutą przez nią sieć, na wzór tej pajęczej, będzie zdominowana przez nielinearne, zaburzone struktury, nawiązujące do niekonsekwentnych relacji międzyludzkich. Pajęczyny, podobnie jak ludzkie powiązania i układy, bywają uporządkowane, ale też zaburzone, mroczne, wręcz psychodeliczne. Artystka nawiąże także do powieści Witolda Gombrowicza pt. „Kosmos”, której bohater odwiedzając Zakopane staje się więźniem prowadzonego przez siebie śledztwa. Kolejne tropy łapią go w swe sidła jak pajęczyna muchę, konfrontując z tym co nieznane, nieoswajalne, nielogiczne, a co budzi lęk.
Katarzyna Depta-Garapich – artystka urodzona w Krakowie, mieszka i pracuje w Londynie. Aktualnie studentka studiów doktoranckich w Slade School of Fine Art w Londynie. Tworzy obiekty, instalacje, interwencje artystyczne. Interesuje ją fenomen ‘sztuki użytecznej’ i relacja między przedmiotem funkcjonalnym a dziełem sztuki. Absolwentka rzeźby w Slade School of Fine Art (MA) i w Wimbledon College of Art (BA) w Londynie. Od 2014 współpracuje z Grizedale Arts, między innymi przy projektach “Dom Fermentu” i “Village Table”. Współorganizatorka “Arte Util Working Group”, Calthrope Projects, Londyn grudzień 2018.
Małgorzata Markiewicz – artystka urodzona w Krakowie gdzie mieszka i pracuje. Absolwentka rzeźby i studiów doktoranckich Krakowskiej ASP. Tworzy obiekty, fotografie, filmy video. Materią prac artystki są często tkaniny, włóczki i ubrania. W swej praktyce artystycznej podejmuje krytyczny dialog z bieżącymi wydarzeniami. Odnosi się też często do strefy postrzeganej jako kobieca – robótek ręcznych, rodziny, ogniska domowego podejmując tematy związane z tożsamością płciową i przypisanych jej kulturowo cech i pozycji społecznej współczesnej kobiety. Współpracuje z Londyńską galerią l’etrangere.
Mecenasem projektu jest firma Lavard. Patronem projektu jest Instytut Polski w Londynie.
